Do zrecenzowania tej książki zbierałam się naprawdę długo. Ciągle wydawało mi się, że nie wiem jak ją Wam przedstawić. Jak ubrać w słowa jej treść i ładunek emocjonalny, który w sobie niesie. Do teraz tak naprawdę nie jestem pewna czy będę w stanie zaprezentować Wam Budzenie drzew Joanny Domańskiej w sposób, jaki na to ta książka absolutnie zasługuje. Spróbuję jednak, bo uważam, że jest to jedna z najlepszych publikacji, jakie czytałam w tym roku.
Tak naprawdę już od pierwszych stron czułam, że mam w rękach książkę, która wywoła we mnie lawinę wspomnień oraz wzruszeń. Nie pomyliłam się, często nie byłam w stanie przeczytać więcej niż jeden rozdział dziennie, ponieważ miałam w głowie mnóstwo myśli, z którymi musiałam się zmierzyć. O czym jest zatem Budzenie drzew zastanawiacie się pewnie. To opowieść o kobiecie, która wraca na wieś, do domu dziadków, w którym wychowywała się jako dziecko, po tym, jak jej matka wyjechała do Włoch. Zarówno dziadek, jak i babcia byli dla dziewczyny źródłem wielu przykrych gestów oraz słów. Znikome okazywanie czułości, szorstkość w obyciu i brak akceptacji dla słabości spowodowały, że bohaterka z wieloma rzeczami musiała zmagać się sama. Kobieta wspomina swoje dorastanie na wsi, które często było przesycone przemocą, brutalnością wobec zwierząt i specyficznie rozumowaną wiarą. Powrót do chaty babki, która z każdym dniem wypatruje śmierci, wywołuje fale wspomnień, żalu, ale też wzruszeń. Każdy rozdział to inna reminiscencja, obserwujemy również, jak bohaterka na nowo ściera się z babcią i próbuje odkryć, a tak naprawdę chyba zrozumieć kim była kiedyś, a kim jest dziś.
Autorka bez ostrzeżenia zabiera nas w podróż pełną wzruszeń oraz emocji. Do mnie Budzenie drzew przemówiło bardzo intensywnie. Joanna Domańska w prostych słowach ujęła to, z czym mierzy lub mierzyło się chyba wiele osób. Z pewnego rodzaju opuszczeniem, zagubieniem, czasami również nieporadnym i bezdusznym radzeniem sobie z chorobą w rodzinie. To, co kiedyś wydawało się normalne, z biegiem lat wywołuje gorycz i poczucie wstydu. Relacje bohaterki z dziadkami, otoczeniem, z samą sobą są pięknie opisane, nie znajdziecie tutaj wylewania żalów, płaczu, ale rodzącą się świadomość, że to, co było przeminęło, co było źle, już takie zostanie, co nie oznacza, że nasze dziś czy jutro musi być równie negatywne.
To zaskakujące, że tak relatywnie cienka książka zawiera w sobie tyle emocji i siły. Jestem pod wrażeniem, w jaki sposób autorka ujęła tyle ważnych tematów, z jakim niezmąconym spokojem snuła swoją opowieść, nadając jej tym samym bardzo mocny wydźwięk. Budzenie drzew to jedna z najlepszych, o ile nie najlepsza książka, jaką czytałam w tym roku. Serdecznie ją Wam polecam. To nie jest łatwa lektura, ale naprawdę warto dać jej szansę i pozwolić się porwać w tą emocjonalną podróż.
Tytuł: Budzenie drzew
Autor: Joanna Domańska
Wydawnictwo: Biblioteka Słów
Strony: 144
Ocena: 6/6
Za książkę dziękuję Wydawnictwu:
Faktycznie - trochę ciężka tematyka. I to prawda, że na wsi a w mieście żyje się nieco inaczej. Serdecznie pozdrawiam - niedzielnie :-)
OdpowiedzUsuńAleż zachęcająco piszesz o tej książce. Uwielbiam takie klimatyczne opowieści.
OdpowiedzUsuńDziękuję :) A książkę z całego serca polecam!
UsuńInteresująco ją przedstawiasz. Powinna spodobać się mojej koleżance 😉
OdpowiedzUsuńSłyszałam już trochę o tej książce. Brzmi poruszająco, może kiedyś sięgnę.
OdpowiedzUsuńMyślę, że warto dać jej szansę :)
UsuńBrzmi ciekawie, a okładka... no cóż bardzo mi się spodobała. Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńTo prawda, okładka jest świetna :)
UsuńPozdrawiam serdecznie
Od razu widać, że książka zrobiła na tobie duże wrażenie. Czuć w recenzji moc emocji i wzruszeń, jakie wywołała. Gdyby nie twoja recenzja, nawet bym się nie zastanowiła nad sięgnięciem, a teraz się waham. Bo nie wiem, czy to do końca moje klimaty, czy coś wyciągnę z tej książki. Ale. Skoro ma tylko 140 stron, to nie będzie zbyt czasochłonna, więc chyba dam jej szansę. :)
OdpowiedzUsuńJeżeli choć trochę Cię przekonałam, że warto po nią sięgnąć to bardzo się cieszę. To nie jest łatwa lektura, ale dzięki temu, że jest napisana w tak prosty sposób nie męczy i nie dłuży się
UsuńW chwili obecnej szukam raczej lekkiej lektury, na tę "ciężką" jeszcze przyjdzie u mnie czas, a wtedy z pewnością sięgnę po tę książkę :)
OdpowiedzUsuńDoskonale to rozumiem :)
UsuńTak ciekawie o niej napisałaś, że teraz muszę ją przeczytać :)
OdpowiedzUsuńBardzo się cieszę :) Mam nadzieję, że i Tobie się spodoba.
UsuńWygląda na to, że to jedna z tych książek, które warto czytać i powinno się po nie sięgać, ale trochę się obawiam. Zwłaszcza tego okrucieństwa wobec zwierząt. Za dużo widzę go na co dzień w sieci, więc staram się unikać w literaturze.
OdpowiedzUsuńJa też nie lubię czytać o okrucieństwie wobec zwierząt, dlatego te fragmenty były dla mnie wyjątkowo ciężkie. Choć tak naprawdę autorka opisała niestety szarą rzeczywistość zwierząt na wsi :( Na szczęście tych opisów nie ma wiele.
UsuńBardzo mnie zaciekawiłaś swoją recenzją. Dziękuję serdecznie za ten tytuł. :)
OdpowiedzUsuń