Boris Akunin. Azazel

Autor: Boris Akunin

Wydawnictwo: Świat Książki

Strony: 221

Ocena: 4,5/6

Od tej książki wszystko się zaczęło. To właśnie w Azazelu narodził się rosyjski odpowiednik Sherlocka Holmsa czy Herkulesa Poirota – Erast Fandorin. Ten przenikliwy śledczy w 1876 r. dopiero rozpoczyna swoją detektywistyczną karierę. Jak każdy musiał zaczynać od najniższych szczebli i zadowalać się bardzo skromną wypłatą. Mimo to instynkt prawdziwego policjanta daje o sobie znać gdy przypadkiem słyszy o tajemniczym samobójstwie bardzo bogatego młodzieńca. Sprawa jest o tyle dziwna, że do zdarzenia dochodzi w miejskim parku gdzie ofiara tuż przed śmiercią zachowywała się bardzo teatralnie i nienaturalnie. Co ciekawe cały majątek tuż przed tragedią zapisuje Angielce lady Astair, która prowadzi sieć sierocińców dla chłopców. 

 Erast postanawia zaufać swoim przeczuciom i rusza śladami młodzieńców, którzy w dziwnych okolicznościach przykładali sobie do głowy rewolwer i strzelali. Szybko okazuje się, że cała sprawa jest bardziej skomplikowana niż się wszystkim wydawało, a do prowadzenia śledztwa zostaje sprowadzony wysoko postawiony policjant  z samego Petersburga. To co na początku wydawało się dziwną zabawą moskiewskiej, bardzo bogatej i rozpuszczonej młodzieży z czasem przeradza się w aferę o zasięgu międzynarodowym. Erast podążając za podejrzanymi przemierza Europę, nie zdając sobie sprawy z jak potężnymi ludźmi przyszło mu się zmierzyć. Cena jaką będzie musiał zapłacić za swoje odchodzenie będzie bardzo wysoka.

Przyznam, że od dawna chciałam przeczytać tę książkę. Postać Erasta jest mi dobrze znana, jednak z późniejszych historii, gdzie był już uznanym i doświadczonym detektywem. Tutaj możemy przekonać się jak wyglądały jego początki pracy w policji, z jakimi problemami musiał się zmierzać. Poznajemy jego przeszłość, która miała ogromny wpływ na jego późniejszą postawę i zachowanie. Choć nie przepadam szczególnie za książkami, które mają elementy międzynarodowych spisków, akurat w tej pozycji nie przeszkadzało mi to w ogóle. Całą historię czyta się bardzo szybko, choć momentami irytowała mnie zbyt duża ilość osób, które zwodziły naszego bohatera w dość prosty sposób. Pewnie można jednak zrzucić to na karb jego młodości i braku doświadczenia.