Powódź. Paweł Fleszar [recenzja]

Słowem wstępu: jak zapewne wiecie, lubię kryminały i czytam ich dość dużo. Ciągle liczę na to, że natrafię na autora, który będzie umiał mnie czymś zaskoczyć i wyjść poza utarte schematy, których w tym gatunku niestety nie brakuje. Poszukuję tytułu, który wywoła we mnie wątpliwości i zaangażuje w historię. „Powódź” Pawła Fleszara była od jakiegoś czasu na mojej liście książek, co do których miałam spore oczekiwania. Czy słusznie?

Fabuła: niespodziewana informacja o samobójstwie przyjaciela z dzieciństwa wstrząsa Krisem. Wojskowy dręczony poczuciem winy za zdarzenia sprzed lat postanawia pojechać do Krakowa, aby zrozumieć co popchnęło Kubę do tak drastycznego kroku. Rozpadające się małżeństwo, średnia atmosfera w pracy oraz widok zrozpaczonego ojca zmarłego tylko ułatwiają mu podjęcie decyzji o wyjeździe. Mimo że mężczyźni od lat nie mieli ze sobą kontaktu, a ich relacja skończyła się w bardzo nieprzyjemnych okolicznościach, to jednak dla Krisa Kuba zawsze pozostał ważną osobą w życiu. Kiedy żołnierz przyjeżdża do zagrożonego powodzią Krakowa w celu przeprowadzenia prywatnego śledztwa, dość szybko orientuje się, że cała sprawa wygląda dość podejrzanie. Kuba jak się okazuje, przez ostatnie lata prowadził dość samotniczy tryb życia, jego mieszkanie to klitka a praca, jaką miał z pewnością nie była szczytem jego marzeń. Czy pozorna porażka, z jaką musiał się mierzyć mężczyzna, faktycznie popchnęła go do samobójczego skoku?

Moja opinia: od dawna miałam ochotę przeczytać „Powódź”. Widziałam kilka recenzji tej książki i uznałam, że jest to powieść, taka jak lubię — tajemnicę próbuje rozwiązać zwykły człowiek, mierząc się przy okazji z równymi perypetiami i niebezpieczeństwami. Przyznam, że początek książki był bardzo intrygujący i zachęcający, zadawałam sobie wspólnie z głównym bohaterem pytanie — co się mogło takiego stać, że Kuba postanowił odebrać sobie życie? Pierwszy zgrzyt pojawił się, gdy bohater zaczął spotykać na swojej drodze osoby, które kolejno dołączały do jego prywatnego śledztwa. O ile nie mam problemu z tym, aby książkowe postacie wspólnie z nowo poznanymi osobami rozwiązywały sprawy, to jednak nieszczególnie lubię, gdy nagle okazuje się, że mają one dużą wiedzę i znają osoby, które są niezbędne do rozwiązania sprawy (a jakżeby inaczej). Sama próba rozwiązania zagadki co jakiś przynosiła nowe, zaskakujące tropy więc tempo akcji było fajnie utrzymane. Osobiście wołałabym jednak, aby Kris poza głównie śledzeniem podejrzanych wykazał się większą inwencją. Tutaj jednak autor postanowił, na postać Kamila geeka, który błyskawicznie wyszukuje potrzebne informacje. Szkoda, zwłaszcza że jak kiedyś już pisałam w jednej z moich recenzji KLIK, kreowanie takich bohaterów z pewnością jest dla autora fabularnym ułatwieniem to jednak dla mnie jako czytelnika to często pójście na skróty. Wolałbym, aby Kris bardziej się wykazał w kwestii szukania dowodów, bo przecież jako wykwalifikowany żołnierz miał ku temu umiejętności. Penetrowanie opuszczonych budynków oraz śledzenie podejrzanych taksówką to trochę za mało. Oczekiwałam po tym bohaterze znacznie więcej.

Ciekawym zabiegiem było umieszczenie fikcyjnych artykułów z gazet, stron internetowych oraz blogów na początku każdego rozdziału. Dzięki temu autor mógł nakreślać sytuację, jaka panowała w Krakowie podczas powodzi oraz rzucać okruszki informacji na temat osób i zdarzeń powiązanych ze sprawą Kuby. Bez wątpienia dużym atutem tej książki jest styl Pawła Fleszara, kryminał czytało mi się naprawdę przyjemnie. Dodatkowo przez większość lektury z zadowoleniem odnotowywałam to, że pisarz pilnuje logiki wydarzeń, pamięta o szczegółach, na których bardzo często łatwo się wyłożyć. Dlatego z lekkim rozczarowaniem przyjęłam, jak postanowił rozegrać kulminacyjny moment całej historii. Takie fragmenty powinny wzbudzać w czytelniku najwięcej emocji, strachu, grozy a tymczasem poczułam po prostu zawód. W ogóle miałam wrażenie, że zakończenie książki paradoksalnie okazało się nudniejsze niż początek historii. Wielka szkoda.

Widać, że autor miał fajny pomysł na tę historię, jednak w moim odczuciu zabrakło lepszego dopracowania zakończenia. Jako osoba, która przeczytała w swoim życiu naprawdę dużo kryminalnych historii, często spotykam się z tym że finał nie spełnia moich oczekiwań. Albo wyjaśnienie całej zagadki upchnięte jest na jednej stronie (w porywach), albo nie ma ono w ogóle elementu zaskoczenia. Z pewnością nie jest to zła książka i jestem przekonana, że znajdzie swoich fanów. Patrząc jednak na to, że autor jest dziennikarzem i naprawdę widać, że ma wyrobiony kunszt literacki, poprzeczkę postawiłam w tym przypadku wyżej. Liczę na to, że kolejne książki Pawła Fleszara będą trzymać równy poziom od początku do końca bo wierzę, że autora na to po prostu stać. 

Autor: Paweł Fleszar

Tytuł: Powódź

Wydawnictwo: Księży Młyn Dom Wydawniczy

Strony: 212 

Ocena: 6/10