Wojciech Mann. RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą

Autor: Wojciech Mann

Tytuł: RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą

Wydawnictwo: Znak

Strony: 205

Ocena: 5/6

Wojciech Mann to człowiek, którego nie trzeba nikomu  przedstawiać. Dzięki książce wydanej nakładem wydawnictwa Znak, czytelnik ma szansę poznać drogę jaką przeszedł ten jeden z najlepszych dziennikarzy w Polsce- od słuchacza zagranicznych zespołów na pożyczonym magnetofonie po prowadzącego festiwale w Opolu czy też Sopocie.

Książka prezentuje się naprawdę okazale, widać,że nie powstała na piędce, duże pochwały należą się wydawnictwu, bo tak ciekawej kompozycji graficznej jeszcze chyba nie spotkałam na naszym rodzimym rynku. Mann zrobił rzecz niezwykłą, otóż opowiedział o swojej przygodzie z muzyką, nie sprzedając jednocześnie swojej prywatności. To nie jest pozycja dla głodnych plotek wielbicieli pana Wojciecha, nie znajdziecie tutaj numeru jego buta, gdzie lubi jadać i czy przeszkadzają mu latem komary. Nie. Mann w obiektywny i jakże interesujący sposób opowiedział, o czasach gdy zaczynał interesować się muzyką. Nie owija w bawełnę- przyznaje się do tego, że kopiował płyty winylowe, zniszczył koledze drogocenny sprzęt i... no właśnie, nie będę zdradzać, bo takie ciekawostki przecież tworzą tę książkę. Warto wspomnieć i docenić z jakimi Gwiazdami miał do czynienia, ba! Czasami pił wódkę! Stevie Wander, Roland Kirk, Jimmy Shmit, The Animals...

Najbardziej podobały mi się zestawienia, np. "Pięć spośród najbardziej dołujących kawałków", "Pięć zdumiewających tekstów piosenek", a wszystko opatrzone jakże trafnym i czasami złośliwym komentarzem. Jednak Mann to nie tylko festiwale, koncerty to także gazeta i przede wszystkim radio. Autor raczy nas przez cały czas ciekawostkami z życia tych mediów, opisuje swoje przygody i potknięcia jako organizator koncertów, wspomina o wielkich postaciach polskiej sceny muzycznej. Podejrzewam, że pan Wojciech znał i zna wszystkie liczące się osobowości w polskiej branży osobiście.  Mnie zaskoczył fakt, że w Radiu Kolor którego był założycielem  zaczynało swoją przygodę z dziennikarstwem, aż tyle znanych postaci: Beata Pawlikowska, Karolina Korwin-Piotrowska, Michał Olszański, Wojciech Cejrowski, Marcin Pawłowski. Musicie przyznać, że to robi wrażenie. Pan Mann podchodzi jednak do swoich znajomości i osiągnięć z dużą dozą obiektywizmu.

Książka ma jeden minus, otóż jest za chuda! Chciałoby się ją czytać i czytać bowiem autor, pisze lepiej niż niejeden znany pisarz. Podziwiam lekkość z jaką Mann opisuje swoją miłość życia, czyli muzykę. To na pewno nie jest jedna z tych książek gdzie autor wykłada suche informacje i usiłuje udowodnić, że pozjadał wszystkie rozumy. Myślę, że warto sięgnąć po tę lekturę, bo to kopalnia wiedzy o polskich i światowych artystach.