Wyrok. Remigiusz Mróz

Muszę się Wam przyznać, że po raz pierwszy w życiu jedna książka aż tak bardzo napsuła mi krwi, doprowadziła mnie do złości i czytelniczej przepaści. „Wyrok” Remigiusza Mroza to najgorsze co mogło mnie spotkać na początku roku. Naprawdę. Mamy już końcówkę marca a ja dopiero niedawno zdołałam przebrnąć przez ten czytelniczy koszmar. Nigdy, żadna inna lektura nie sprawiła, że nie byłam w stanie spojrzeć przez długie tygodnie na inny tytuł. Czułam wewnętrzną blokadę z dwóch powodów, o których chcę wspomnieć. Po pierwsze wiedziałam, że muszę dokończyć tę książkę mimo, że to najgorsze poziomy literackie z jakimi miałam styczność. Niestety, ale widząc ją na półce czułam, że dopóki jej nie skończę czytać będzie w mojej głowie siedziała długo. A tego naprawdę nie chciałam. Drugim powodem jest moja czytelnicza naiwność. Zawsze uważałam, że książce trzeba dać szansę, że czasami są fragmenty złe, paskudne, po których jednak pojawia się coś lepszego. Wiedziałam, że tutaj się  to na 99% nie wydarzy, ale sami rozumiecie… Nie chciałam wypowiadać się negatywnie o czymś co poznałam tylko połowicznie, to nie byłoby uczciwe. Dziś mogę więc z ręką na sercu napisać – ta książka jest naprawdę zła.

Nie będę silić się na jakąś recenzję, raczej wypunktuję co mi się w niej nie spodobało. Od razu muszę zaznaczyć, że wcześniej nie czytałam nic Remigiusza Mroza. Wiedziałam, że jest cały cykl z bohaterami „Wyroku”, widziałam jednak, że ludzie w Internecie pisali, że sięgając nawet po dowolny tom szybko można się zorientować w fabule i powiązaniach między bohaterami. Wiem, że powstał też serial na podstawie twórczości Mroza, ale nigdy go nie widziałam (i już na pewno nie zobaczę). 

Sięgając po tę książkę liczyłam po prostu na poprawny kryminał. Nie spodziewałam się niczego wybitnego, bardzo dobrego. Chciałam po prostu poszerzyć swoje czytelnicze horyzonty – hej! W końcu tyle ludzi zachwyca się twórczością Remigiusza Mroza, ma oddanych fanów, z każdą książką trafia na listy bestsellerów. Długie lata wzbraniałam się przed sięgnięciem po te pozycje bo czułam, że to nie moje klimaty, ale w końcu dałam się przekonać. Niestety. 

Oto moja lista zarzutów:

1. Bohaterzy, którym brakuje oleju w głowie– niestety. Chyłka kreowana na zadziorną kobietę zachowuje się idiotycznie. Nie jestem w stanie zrozumieć zachowania jej i Oryńskiego. Zresztą wszystkie postacie uważają się za gigantów intelektu by za 2 strony… nahhh może jednak nie. 

2. Informatyk rozwiązuje sprawy – nie lubię tego zarówno w filmach, serialach i teraz w książkach. Wszyscy powierzają szukanie odpowiedzi na pytania geekom, ci wrzucają dane do systemu i voila! Mamy wynik! Jakie to proste… i pozbawione sensu! Dlaczego to robicie czytelnikom. O ile w serialu, który trwa 45 minut mogę jakoś to wybaczyć, a tyle książce już nie. Oczekuję, że bohaterzy trochę się napocą, ruszą szare komórki by dojść do prawdy. Nie można większości wątpliwości rozwiewać za pomocą informatyka geniusza bo to bez sensu. Przynajmniej dla mnie.

3. Gdy kryminał zaczyna cię usypiać lepiej niż melisa – o ile do 1/3 „Wyroku” byłam nawet zainteresowana zarówno postaciami jak i fabułą, tak potem wszystko totalnie siadło i stało się tak strasznie mdłe i głupie. Czułam się tak, jakby nagle książkę zaczęła pisać całkiem inna osoba, to było naprawdę dziwne odczucie. Bohaterzy stali się tak naiwni, zły charakter wzbudzał we mnie śmiech... Kilka podejść do tej pozycji wieczorami kończyło się moim zaśnięciem po 2 stronach. Jeżeli macie problemy ze snem to polecam!

4. Przeklinanie wcale nie jest cool – niestety, ale ilość bezsensownie wyrzucanych z siebie przekleństw przez postacie jest jak dla mnie nie do zniesienia. Żeby była jasność  - nie mam nic do wulgaryzmów, ale tutaj pojawiają się one bez ładu i składu. Czułam się w pewnym momencie nimi przytłoczona. Ile razy można przekląć w jednej  rozmowie by czytelnik miał już dość? Myślę, że autor prowadzi w tej sprawie jakieś tajne badania.

5. Gdy zagadka kryminalna nie jest warta rozwiązania – to chyba najgorsze uczucie jakie może mieć czytelnik książki kryminalnej…  gdy w pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że nie interesuje go już rozwiązanie sprawy. Po drodze wydarzyło się już bowiem tyle złych rzeczy, że przestaje się wierzyć, aby finał mógł okazać się choć minimalnie lepszy.

I to tyle z mojej strony. Mam nadzieję, że Wasze wybory czytelnicze były zdecydowanie lepsze niż moje :) Wracam do Was po bardzo długiej przerwie i muszę przyznać, że tęskniłam! Te kilka miesięcy poza blogosferą dały mi możliwość spojrzenia na niektóre sprawy z innego punktu widzenia. Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku i jesteście zdrowi. W tym szalonym okresie jaki mamy teraz tylko zdrowy rozsądek i optymizm może nas uratować.  

Tytuł: Wyrok

 Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Strony: 537

Ocena: 1/6