Milv za wszelką cenę chce złapać Rozpruwacza z Yorkshire. Widzi w tym szansę na to, aby zmiany, które szykują się w jej życiu, jednak się nie ziściły. W tworzeniu listy podejrzanych osób oraz w śledztwie pomaga jej najlepsza przyjaciółka Sharon. Dziewczyny, uzbrojone w notatnik i przekonanie, że są w stanie pomóc policji, rozpoczynają swoje małe, prywatne dochodzenie. Nie powstrzymuje je nawet to, że mają po dwanaście lat.
Witek umarł. Umarł, a jednak siedzi w swoim ulubionym fotelu, obserwując żonę i wysłuchując toczących się rozmów. Próbuje zrozumieć, czego właśnie jest świadkiem. Nikt go nie widzi, nikt nie słyszy jego krzyków. Przykuty do miejsca, zaczyna z zupełnie nowej perspektywy przyglądać się codzienności: słowom, emocjom, ludziom.
Codziennie bombardowani jesteśmy nowymi wiadomościami, przetwarzamy ogrom informacji w pracy, zmagamy się z emocjami innych ludzi i próbujemy się w tym wszystkim odnaleźć. Rzeczywistość wymaga od nas ciągłego dostosowywania się, doskonalenia swoich umiejętności, bycia ciągle lepszą wersją siebie.
Jesteśmy tak rozproszeni przez różnego rodzaju bodźce, że często zapominamy w tej całej gonitwie, jak ważne są nasze emocje, umiejętność ich prawidłowego odczytania i praca nad nimi. Zwykle zauważamy, że sobie z tym nie radzimy dopiero wtedy, gdy dochodzimy do ściany – ciało i umysł zaczynają się buntować.
Na te wyzwania odpowiadają Rafał Ohme i Ula Dąbrowska, autorzy praktycznego poradnika “Emo Sapiens 2”, pełnego wskazówek i zadań, które pomagają rozwijać inteligencję emocjonalną.
Dora Maar przeklinała chwilę, w której Pablo Picasso zwrócił uwagę na fotografię, na której widniała. Ta, z pozoru błaha sytuacja, w odczuciu kobiety narzuciła bowiem nieodwracalny tok w jej relacji z malarzem. Genialny Hiszpan dostrzegł Dorę w tłumie innych, zapatrzonych w niego kobiet i choć oboje obracali się w artystycznym światku, to Maar zdawała sobie sprawę, że gdyby nie ta fotografia raczej nigdy nie mogłaby liczyć na większe zainteresowanie artysty.
